Meditatie  WAAR GOD SPREEKT IS EEN NIEUW BEGIN Toen de HEERE Zelf de deur van de ark hermetisch achter Noach had gesloten, was dat het einde van een tijdperk. Een aarde waarvan gezegd moest worden, dat zij verdorven was voor Gods aangezicht…en vervuld was met wrevel, werd door de zondvloed verzwolgen. Maar Noach had genade gevonden in Gods ogen, hij werd met zijn acht zielen behouden in de ark. Met hem wilde de HEERE genadig een nieuw begin maken. Wat een wonder van genade, dat dit nog kon. Wat een trouw van God ook, dat de HEERE nog gedacht aan de belofte van het komende vrouwenzaad. Uit Noachs lendenen, zou de beloofde Messias toch nog geboren worden.   De Schrift zegt dat: “Noach wandelde met God”. Maar, o wat werd dat enorm op de proef gesteld. Wat zullen zijn tijdgenoten hem uitgelachen en bespot hebben, toen hij jarenlang aan die ark gebouwd heeft. Wat zal hij op de zeef gelegd zijn, toen de wateren de overhand kregen op de aarde. Zou de ark het wel houden? Was die hele arkbouw geen uitstel van executie geweest? Hoe zou dit aflopen? En wat duurde het allemaal verschrikkelijk lang! Alles bij elkaar heeft Noach meer dan een jaar in de ark opgesloten gezeten.   Een stuurloos schip? De ark was eigenlijk een heel wonderlijk schip. Er zat namelijk helemaal geen roer aan de ark. Noach kon zijn schip niet sturen, maar hij moest maar afwachten, waar hij heen zou drijven. Dat viel niet mee, want dat ligt ons helemaal niet. Als het even kan, houden we immers liever zelf het stuur stevig in handen. Wat zal 2019 ons brengen? Daar is geen zekerheid over. Maar wat zouden we er graag volledige controle over hebben. Alles netjes uitgestippeld en geregeld! Niets aan het toeval overgelaten, ja dat lijkt ons eigenlijk het beste. Maar Noach kon zijn bootreis niet plannen, hij dreef stuurloos met zijn ark op de woeste baren. Zo leek het tenminste voor een oppervlakkige toeschouwer. Maar wie had de deur ook al weer achter hem gesloten? Wie had er beloofd dat Noach en zijn acht zielen behouden zouden worden? Noach mocht toch weten, dat de HEERE een waarmaker van Zijn woord is. En dan is de ark helemaal niet stuurloos! Dat geldt ook van ons levensschip in 2019. Hoe de reis precies zal zijn weten we niet; maar we weten toch wel Wie het roer in handen heeft? En als we Hem nu eens lieten sturen, zou dat niet verreweg het beste zijn?   Een afwachtende Noach! Toen het na veertig dagen ophield met regenen zal Noach wel gehoopt hebben, dat het ergste er nu op zat. Nu zou het wel niet lang meer duren voor hij de ark weer kon verlaten. Maar wat viel dat tegen. Pas na vijf maanden na het begin van de zondvloed strandde de ark op de bergen van Ararat. En nog moest Noach wachten. Pas op nieuwjaarsdag viel de aarde droog, maar liefst tien en een halve maand, na het begin van de zondvloed. Eindelijk, zou je zeggen, waar nu nog op gewacht. Openen, die ark! Neen, Noach doet dat niet, hij wacht af! Waar wacht hij dan nog op? Ach, Noach wist heel goed, waarom hij in de ark was gegaan. Dat had de HEERE hem immers bevolen! In gehoorzaamheid aan de HEERE had hij die ark gebouwd, en was erin gegaan. Zou hij dan nu naar eigen inzicht en op eigen initiatief de ark weer verlaten? Daar kon toch geen zegen op rusten! En zouden wij een gezegend 2019 kunnen verwachten, als we alleen maar on eigen plan trekken, en niet zouden vragen: “wat wilt Gij dat wij doen zullen.” Is het dan wel een doorleefde werkelijkheid voor ons, dat de Meester ons zegt: “Zonder Mij vermoogt gij niets”? Waar dat echt beleefd wordt, zal er in de binnenkamer biddend verwacht worden, dat de HEERE spreken zal. Noachs schip had dan wel geen roer, maar hij had er gelukkig wel een binnenkamer.   Een sprekende God Noach kende een God die tot hem gesproken had. Wat was dat een zegen voor Noach geweest, vooral omdat hij ook ter harte had genomen, wat de HEERE tot hem gesproken had! En wat zou Noach nu dwaas geweest zijn, als hij niet had afgewacht tot de HEERE Zelf weer tot hem spreken zou en hem toestemming geven zou om de ark te verlaten. Zulke dwazen, zijn wij toch hoop ik niet? Willen wij wel echt naar de HEERE luisteren? En Hem dus ook gehoorzamen? Noach is niet beschaamd geworden toen hij Gods woord inwachtte. In de tweede maand, op de zeven en twintigste dag der maand, was de aarde opgedroogd. Toen sprak God tot Noach, zeggende: Ga uit de ark…. Toen ging Noach uit. Voor hem en de zijnen was er toen een nieuw begin. Ja, zo is het altijd, als we echt willen luisteren naar wat de HEERE tot ons te zeggen heeft. Wilt u dat wel? Zijn er nog brandende harten als Hij tot ons spreekt op onze levensweg en Hij ons de Schriften opent? U hoopt op een gezegend 2019? Toch nog een nieuw begin, na een verzondigd leven tot hier toe? Geef dan acht op Zijn onfeilbaar Woord. Hoort en uw ziel zal leven!   Ds. W. van Benthem